Een onverwacht stukje geluk
Ik weet niet hoe het komt, maar altijd als ik mijn auto in zijn achteruit zet kan ik er gif op innemen dat er zich iets achter mij bevindt. Dat kan een stokoude dove dame met een rollator zijn, een hond, een boodschappenkarretje, een fietser, een auto... enfin, noem maar op. Als ik middenin een verlaten woestijn behoefte zou hebben aan gezelschap, dan weet ik zeker dat ik die krijg op het moment dat ik mijn auto in zijn achteruit zet; dat gevoel... Soms zijn het ook paaltjes